از نگاه خوانندگان

این کتاب یک کتاب طنز مسخره است.

در محضر اجنه یک کتاب سیاسی است که از بای بسم الله تا ولضالین‌مان را به بوته‌ی نقد گرفته با زبانی ظریف و لطیف یک جوری که خدایی نکرده به هیچ کداممان بر نخورد هرچه دلش می‌خواسته و در کیسه عطار بوده بارمان کرده که البته از حق نگذریم حقمان بوده و هست. بیایید بحث را سیاسی نکنیم  چرا که اینجا هرچیزی که بوی سیاست بدهد به عبارتی اَخ است و باید تف بشود و نماند درون نوشته. ماهم که نه دُم درآورده‌ایم که جزء اجنه حسابمان کنند و کاری به کارمان نداشته باشند نه آنقدر جرأت داریم که در محضر اجنه حاضر شویم و بحث اسمش را نیاور بکنیم و کسی کاری به کارمان نداشته باشد چون پشتمان به از ایشان بهترون گرم است. بیایید به جای این حرف های سیاسیِ به درد نخور راجع به همان طنز مسخره مان حرف بزنیم.

گفتیم مسخره اما دقت کنید که مسخره صفت است برای طنز نه برای کتاب. اما طنز صفت کتاب است. به عبارتی ما در اینجا از وابسته‌ی وابسته حرف می‌زنیم که یک سال در دبیرستان جان کندیم تا بفهمیم چیست و کاربردش کجاست حالا بعد از اندی سال با خواندن در محضر اجنه یادش افتاده ایم و در تقلای استفاده ازآن برای رساندن مفهوم دوباره جان می‌کنیم. بگذریم.

داشتم از طنز مسخره می‌گفتم.

اولین چیزی که از همون اولین صفحه کتاب نظرم رو جلب کرد قدرت نبوغ و ابتکار نویسنده کتاب " کالین هوور " بود. همین‌طور که می‌دونید اغلب نویسنده‌ها به خاطر شباهت بیش از حدی که بین آثارشون هست تا حدی ضربه می‌بینند و دیدن نویسنده‌ای به این شجاعت که از ژانری به ژانر دیگر سبک عوض کرده و همچنان موفق عمل می‌کند باعث دلگرمی است. در اینجا هم نویسنده به زیبایی از ژانر عاشقانه روانشناسی اثر قبلی‌اش #ما_تمامش_میکنیم به اعماق تاریک و مرموز ژانر جنایی روانشناسانه خزیده و این‌بار در " اگر حقیقت این باشد "  صحنه‌ای به مراتب جذاب‌تر و وسوسه‌انگیزتر فراهم کرده است. ابعاد روانشناسی داستان و الگوها و گره‌های روانی که بر روی مخاطب پیاده می‌کنه به استادی تمام نوشته شده‌اند و هنوز که هنوزه از عمق ماجرا حیرت زده‌ام. 

الینور آلیفنت کاملا خوب است...

آیا واقعا خوب است؟ یا شاید تظاهر می‌کند تا پاسخگو نباشد؟ 

دختری که روابط اجتماعی‌اش به شدت محدود است و برای فرار از اتفاقات گذشته‌اش، تصمیم می‌گیرد تا به دور خود پیله‌ای از جنس تنهایی بکشد... این پیله روزی شکافته خواهد شد؟ 

دختری که عشق را تجربه می‌کند اما از نوع یکطرفه و برای فرار از تنهایی و یکنواختی زندگی..‌. یا شاید زنده گی...کدام یک درست است؟ 

من معتقدم ما هم در وجود خود الینوری را داریم که در مواقع تنهایی به سراغمان می‌آید و همان‌گونه که وی را وادار   کرد تا تصمیم اشتباهی بگیرد، ما هم تصمیم‌های اشتباهی می‌گیریم.

به راستی چرا الینور این‌قدر غرق در کارش بود؟ دلیلش تنهایی ست؟ چه قدر حجم تنهایی‌اش زیاد است که برای پر کردن این خلا رو به کار زیاد می‌آورد.

دلم برای دوشیزه الینور آلیفنت به شدت تنگ است، کتاب نباید تمام می‌شد. 

کتاب #الینور_آلیفنت_کاملا_خوب_است را به دوستان و آشنایان خود معرفی کنید تا بدانند که حجم تنهایی‌شان به اندازه الینور بزرگ نیست...

کتاب جذابی ست، ترجمه فوق‌العاده و توصیفات دقیق است که نشان از وسواس فکری الینور جانمان دارد.

تنها دوست الینور، جناب آقای ریموند در این کتاب فوق‌العاده نشان داده و پرداخته شده است به گونه‌ای که او را ممکن است در اطراف خود بیابید، البته الینور را نیز می‌توانید در اطراف خود بیابید تنها شرطش دقت است و توجه.

زندگی مثل یه دومینوی بزرگ میمونه که هر بار با کوچکترین حرف یا عمل‌مون امکان فروپاشی کاملش هست!!  اعمال‌مون هم به شکل باورنکردی به همدیگر متصل بوده و هر عملی ممکنه حتی تاثیری بلند مدت داشته و باعث عکس‌العملی بعد از سال‌ها در جای دیگه بشه!!  

با این اوصاف رفتارهای یک خانواده کوچک همچون رشته‌های تارعنکبوتی بزرگ به همدیگر متصل بوده و بیشترین تاثیر را به صورت ناخودآگاه روی هم داشته و بالاترین پتانسیل را در درهم شکستن یکدیگر دارا هستند. 

و در این شبکیه‌ی در هم پیچیده، مادر به عنوان هسته مرکزی، نبض این کندوی حیاتی را داشته و کوچکترین رفتارش بیشترین بازخورد را در کودکان داشته و تربیت آن‌ها را تحت‌الشعاع قرار می‌دهد... 

فاطمه خلخالی استاد

بیوه‌کشی قصه‌ی خیال است ، خیالی که می‌آید و نمی‌رود. روایت تاریخیِ «انسان» است که قلبی، درون سینه‌اش می‌‌تپد و این‌بار «خوابیده خانم»، بار این روایت را بر دوش می‌کشد. خوابیده، دختری است روستایی که دل به مردی به نام «بزرگ» می‌بندد و خودش در کوران حوادث تلخ زندگی‌اش، بزرگ عمل می‌کند.

او در حالی به خانه‌ی بخت می‌رود که چشم پسرخاله‌اش، «اژدر»، در پی اوست. عمر عشقِ خوابیده و بزرگ، کوتاه است و قدر دنیا آمدن دخترشان، «عجب‌ناز». بعد از آن، مرد می‌میرد؛ مرگی افسانه‌ای و ناهنگام که رد پای کینه‌ی اژدر در آن دیده می‌شود.

بزرگ می‌میرد تا غصه‌ی خوابیده، یک‌شبه بزرگ و تبدیل به بغض شود؛ بغضی که تا به آخر رمان، نمی‌ترکد. حالا این بیوه‌زن، بنا به رسم روستای «میلک»، باید به عقد برادرشوهرش دربیاید: «می‌دانست که این تازه آغاز ماجراست و ماجراها خواهد داشت از این تاریخ.»