1389

حمیدرضا امیدی سرور (روزنامه همشهری)
يك
آنگونه كه از كم و كيف رمان «به وقت بهشت» پيداست و البته خود جورابچيان هم در گفت‌وگوهايش به آن اشاره كرده، او در نخستين رمان خود كوشيده طيف‎هاي مختلفي از مخاطبان را راضي نگه دارد و شايد به عبارت ديگر، هم مخاطب عام را راضي نگه دارد و هم اينكه مخاطب جدي را از دست ندهد. حاصل كار اما اگرچه در جذب مخاطب عام توفيق نسبي يافته ولي منتقدان و صاحب‌نظران توجه چنداني به آن نشان نمي‎دهند.

زار نزن دختر
گریه چرا؟
هلهله کن عروس بید!
رخت سپید بر تن و گیسوان در باد
بر بلندی صخره ای بایست
و به وقت غروب
تمامی روستای اسیر را زیر نگاهت بگردان
و دل بده
به صدای دلنگ زنگوله های گله ای که از سمت ظالم کوه
همیشه در مه
دوباره راه گرفته اند سمت روستا
من قاصد خوش خبرم
مردی که دستت را توی دستش گذاشتند
بالاخره تو را از اسیر می برد
و شاپری سرزمینی می کندت در آن سوی آبها؛
فرسنگ ها دور تر از مردمان ظالم کوه و کافر کوه.

به نقل از اینجا

اسدالله امرایی (روزنامه فرهیختگان): «باغ اناري» يكي از دلنشين‌ترين داستان‌هاي رئاليستي است كه محمد شريفي نوشته است. مجموعه‌اي از 10 داستان كوتاه. وضعيت، آخرين شعر، پاسگاه، شور زندگي، كودكان ابري، زن سورچي، عاشقانه، حيوونكي بارون، كوكبه، حياط خلوت و باغ اناري از داستان‌هاي این مجموعه هستند. باغ اناري سال‌ها پيش منتشر شده بود و يكي از اولين جايزه‌هاي ادبي را هم گرفته بود. چاپ جديد آن به همت نشر آموت منتشر شده است. «در همسايگي من روباهي‌ است كه دلش به اندازه همه ابرهاي زمستان گرفته است. ماه‌ها مي‌شود كه بر پوزه باريك او اثري از خنده ديده نمي‌شود. اگرچه خود من هم دست كمي از او ندارم اماگاه‌گاهي به شوخي هم كه شده مي‌خندم. دل آدم خيلي مي‌گيرد، وقتي همسايه‌اش را اين همه غصه‌دار ببيند. امروز صبح زمستاني كه خورشيد از مشرق برنيامد و برف و بوران همه جا را گرفت...»

حمیدرضا امیدی سرور: حكايت اين چند روز تعطيل، با به دست گرفتن كتاب «معجون عشق»، سير و سفري بود به دنياي داستان‎هاي عامه پسند و روزگار خوش نوجواني. داستان‎هايي كه سال‎هاي سال همدم امثال من بودند و ما را با خود به دنياي قصه‎ها بردند، عشق كتاب‎خواندن را دل ما كاشتند و مهمتر از آن عادت خواندن را در ما به وجود آوردند.

رمان «به وقت بهشت» زمستان 88 برای اولین بار توسط «نشر آموت» منتشر می شود و بعد از ایام نمایشگاه با پایان چاپ اول ،این روزها به چاپ دوم رسیده است .
نویسنده اش نرگس جورابچیان با این رمان برای اولین بار پا به عرصه نویسندگی گذاشته و آنطور که در مصاحبه ها خوانده ام به زودی آثار دیگری را هم از او شاهد خواهیم بود .
جورابچیان در مصاحبه هایش سعی می کند سبک و سیاق کاریش را خارج از تقسیم بندی های متعارف و معمول در بازار کتاب قرار دهد و نوع نوشتار خود را در میانه دو سیک عامیانه و نخبه گرا معرفی می کند .

03 تیر 1389

ادامه مطلب...

امین فقیری:نرگس جورابچیان در یک مصاحبه می گوید: «عامه پسند می شود کلاس پایین و نوگراها بادی به غبغب می اندازند। من ترجیح می دهم همه اقشار جامعه از رمانم سر دربیاورند و لذت ببرند. به قول شما می شوم عامه پسند اما این طوری بهتر است. من می نویسم تا خوانده شوم. نمی نویسم تا عده ای خاص مرا بخوانند و از تکنیک نوشتارم تعریف کنند و ...»
انگار نرگس جورابچیان تکلیفش را با خود و خوانندگانش روشن کرده است، اما کار هم این چنین که می گویند سهل و راحت نیست.

فرشاد سروش (رادیو زمانه): همه‌ی دست‌اندرکاران کتاب روی این موضوع توافق دارند که در سال‌های اخیر تیراژ آثار به‌اصطلاح جدی در حوزه‌ی ادبیات داستانی روز به روز رو به کاهش گذاشته و مخاطبان این دسته از نوشته‌ها محدودتر شده‌اند. این معضل تا آن‌جا پیش رفت که در آخرین سال‌های دهه‌ای که در آن به سر می‌بریم، یعنی دهه‌ی هشتاد، در کشور هفتاد میلیونی ایران تعدادی از بهترین کتاب‌های ادبی در پانصد تا هفتصد نسخه به بازار عرضه شدند!

روزنامه ایران، پنجشنبه 6 خرداد 1389 صفحه 21