سال ۱۳۹۰ نوشتم‌اش و دادم به هفت نفر آدم معتمد که بخوانند و ایرادهایش را بگویند. همه خواندند. دو نفر نمره‌ی کامل دادند، سه نفر ایرادهایی برش وارد کردند و پیشنهاداتی دادند و دو نفر هم گفتند مزخرف است و در حد داستان‌های سه گانه یوسف علیخانی نیست.
همین هم شد که گذاشتم‌اش کنار و عملا دور شدم ازش.
ماند و ماند تا سال ۱۳۹۴ با خودم خلوت کردم و بیوه کشی را بازنویسی کردم و به چند نفر دادم که خواندند و پسندیدند و همان‌سال در نشر آموت منتشر شد
چیزی که این روزها بعد از گذشت شش‌سال از انتشارش، برایم جالب است، اینه که تازه گویی دارد کشف و خوانده می‌شود
خوشحالم
https://www.instagram.com/p/CEJtU8sJLvV/?igshid=727dz4eb9y21
