میترسم روزی برسد که آنکسی که بودم را به یاد آورم و آنکسی که هستم را فراموش کنم.
میترسم روزی برسد که آنکسی که بودم را به یاد آورم و آنکسی که هستم را فراموش کنم.
هر آدمی یک جایی، یک زمانی، یک حرف را بهانه میکند که فرار کند. خودش هم نمیداند به کجا و چه وقت و چطور، اما فقط گویی قرار است برود و این رفتن هم اصلا دستِ خودِ آدم نیست.
دردهای بیصدا، دردهایی را که نتوانی به کسی بگویی با هیچ مسکنی بهبود نخواهد یافت.
قهرمانهای واقعی آدمهایی نیستند که کارهایی انجام میدهند؛ قهرمانهای واقعی آنهایی هستند که توجه میکنند، دقت میکنند.
گاهی اوقات این تمام چیزی است که اهمیت دارد، یک نفر که به قلب شما گوش کند، به صدایی که هرگز هیچکس دیگری قادر به شنیدنش نبوده و تلاشی برای شنیدنش نکرده بود.
گاهی بهتر است آدم توجه کمتری به بعضی چیزها بکند، در این اصورت آسیب کمتری میبیند.
شکست میخوری، اما نباید ناامید شوی. جنگیدن بهتر از برنده شدن است، سفر کردن بهتر از به مقصد رسیدن. وقتی میبری یا میرسی، دچار خلأ بزرگی میشوی و برای غلبه بر این خلأ باید عازم سفری نو شوی یا اهداف جدیدی برای خود برگزینی.
افکار لطیفی بین ما میگذرد. ما کتابهایی هستیم که میخوانیم و چیزهایی هستیم که دوست داریم.
فاجعههای بزرگ همیشه نشانههایی قبل از وقوع دارند. اما غالباً ما از آنها غفلت میکنیم.