يوسف عليخانی
امروز داشتم توی صفحهب اينستاگرام كتابفروشی درخت بخشنده چرخ میزدم كه توجهام به يك كامنت (پيام) جلب شد. كتابفروشي درخت بخشنده را يك آدم عاشق در برج آفتاب خيابان ونك دارد میگرداند. بسيار به روز عمل میكند و تا كتاب تازهای منتشر میشود، درخواست میدهد و به نمايش میگذارد و به دليل دقيق بودن و پرجنب و جوش بودن و همچنين روی خندان كتابفروشاش، تا جايی كه میدانم شده چشم و چراغ خوانندهها و كتابخوانها.
يوسف عليخانی
يكبار اين جمله را يكجايي گفتم و نزديك بود پوست سرم را بكنند. گفتم كاش دولت آخرين تتمهي حمايتي هم كه از حوزهي كتاب ميكند، اين را هم بردارد و نويسندهها و مترجمان و شاعران و ناشران و توزيعكنندگان و كتابفروشان را به حال خودشان رها كند.
به گمان خودم حرف بدي نزده بودم و همچنان هم بر آن مصر هستم. چرا كه كتاب كالاست و هيچ اصراري ندارم به حرف كساني گوش بكنم كه ميگويند اين حرف توهين به مقام عظماي كتاب و كلمه است. كتاب جايگاهش والاست و كلمه بالاي چشم همهي ما جا دارد اما بحث من اينجا عرضه همين كتاب و كالاست. بگذريم از يك تعداد كتاب كه اسمشان معروف شده و هر كسي از راه ميرسه اينها را دوباره منتشر ميكند. هر روز فراوان كتاب جديد چاپ ميشوند (شما بخوانيد متولد ميشوند). اين نوزادان بايد كه پرورش پيدا بكنند و بعد دستشان گرفته بشود و آن وقت معرفي بشوند به جامعه تا خودشان قد بكشند و بشوند آني كه دنبالشان بيايند.
يوسف عليخانی
البته كه همين اول آب پاكي رو بريزم دست كساني كه بر اين طبل كوبنده ميكوبند كه «مردم ما كتاب نميخوانند»! والله و بالله كه مردم ما كتاب ميخوانند و اگر كتابهايي را كه مد نظر شماست، نميخوانند، نياييم توي بوق و كرنا بكنيم كه مردم ما كتاب نميخوانند.
بياييد كمي اين موضوع را واكاوي بكنيم.
يوسف عليخانی
انگار همين ديروز بود كه يكي از همان پيرناشران كه حالا زندهياد شدهاند، بهم گفت فلاني! اگر ميخواهي كتابفروشي بزني، از خيابان انقلاب به بالا بزن.
و من دردم گرفت. درد جانكاه كه بزرگشدهي يكي از مناطق شهري بودم كه پايين ميدان انقلاب را ميماند؛ مهاجرنشين و پر از كوچهپسكوچه كه توي خانههاي پنجاهشصتمترياش تا خرخره آدم پر بود و اگر همه اهالي كوچه زماني مثل زلزله درميآمدند، ديگر به قول آن مثل معروف، جاي سوزن انداختن هم نبود.
یوسف علیخانی
امروز پنجشنبه است، قرار نبود دفتر باشم. دست راستم درد میکرد و زده به گردنم. اما مجبور شدم به خاطر این که یکی از پخشیها عجلهای کتاب میخواست، خودم را برسانم دفتر.
سه دقیقه پیش زنگ دفتر را زدند.
دو دختر جوان دانشجو که از لهجهشان معلوم بود کرمانی هستند، آمدند داخل.
يوسف عليخانی
خندهدار است اما جديدا اين جمله را زياد میشنوم كه اگر میخواهيد كتابی ازتان معروف بشود، بدهيد تلويزيون و بعضی روزنامههای معروف كه مردم دوستشان ندارند، عليهاش بنويسند.
اين يعنی چی؟
یوسف علیخانی
دوستی دارم که شما هم میشناسیدش. همون که گاهی باهام گپ میزنه. امروز اومده میگه: فلانی! تو که همه چی رو به اسم من مینویسی. یه موضوع بکر برات دارم.
میگم: چی؟
میگه: دیدی وقتی بعضی نویسندهها روز اول که کتابشان را برای چاپ پیشمون میآورند، چی بهمون میگن.
میگم: من که البته این جور وقتها هم استاد هستم و هم حضرت هستم و هم بزرگترین نویسنده و ناشر دنیا.
قهقههزنان میگوید: آی گفتی! حالا ما که مثل تو نویسنده نیستیم. وقتی پیش ماها میآیند از عالم و آدم (مخصوصا تو) بد میگویند و ما را بهترین ناشر دنیا خطاب قرار میدهند.
یوسف علیخانی
سال نود و شش بود؛ آخرین روزهای فروردیناش. با علیرضا روشن و ژوبین غازیانی و چند تا دیگه از دوستان راهی بیرجند شدیم. اون سال ها عشقام شده بود تهیه گزارش از جاهای دیدنی شهرهای مختلف ایران. دنبال بهانه میگشتم که به همه جای ایران بروم. اون دفعه یادم هست بهانهاش شد جشنواره تئاتر بیرجند. و من شدم خبرنگار اعزامی جام جم آنلاین به این جشنواره. گزارشهای زیادی از این جشنواره دادم و در کنارش به کار خودم رسیدم: دیدن از دیدنیهای بیرجند. از موزهی مردمشناسیاش گرفته تا بند دره تا آرامگاه حکیم نزاری و مصلی بیرجند و قلعه بیرجند و دژ حسن صباح و باغ و عمارت شوکتآباد و رحیمآباد و ... خلاصه این که در آن چند روزی که در بیرجند بودیم حتی از باد زرد اون حوالی هم بینصیب نماندیم و یادم هست چند تا گزارش خوب هم کار شد آن وقتها در جام جم آنلاین و گزارشام از ماخونیک (روستای لیلیپوتهای ایران) هم آمد و تیتر دو صفحه اول روزنامه شد.
یوسف علیخانی
اين روزها همزماني چند تا موضوع فكرم را مشغول كرده. اول زمستاني كه آمده و برف و باران ندارد. پاييز هم كه بيباران گذشت و خبري از آن همه توصيفهاي شاعرانه و پر ابر و باران نبود و مرديم از دود و آلودگي هوا و دست به دعا هم كه شديم، پاييز به سر رسيد، اما باران به خانهاش نرسيد.
بعد هم اين سريال حضرت يوسف كه هر شب دارد از يكي از شبكههاي تلويزيوني پخش ميشود و مدام هراس به جانمان مياندازد كه هفت گاو فربه و چاق آمدند و هفت گاو لاغر و زپرتي را خوردند و بعد هفت ساقه نزار آمدند و هفت ساقهي پرخوشه را خوردند و بعد برعكساش و ...
