پایگاه خبری گلونی؛ سمیه باقری حسن‌کیاده:
-باید برویم.
+کجا؟
-هرجایی غیرِ میلک.
+جایی نداریم آخه.
-همه جا جای ماست، به شرطی که خاطره‌هامان با ما نیایند.
رمان بیوه کشی نخستین رمان یوسف علیخانی است که از سنت‌ها و باورهای مردسالارانه‌ای حکایت می‌کند که هم زنان را قربانی می‌کند و هم زندگی مردان را به تباهی می‌کشاند.
قانون رهایی
نویسنده : زینب آزاد / روزنامه‌نگار
«من پیش از تو» اثری از جوجو مویز، نویسنده و روزنامه‌نگار انگلیسی كه در سال ۲۰۱۲ منتشر شده است و می‌توان آن را محبوب‌ترین كتاب وی در ایران نامید. این كتاب برای اولین بار از سوی انتشارات آموت در اختیار علاقه‌مندان قرار گرفت و به مدت ۱۲هفته از جمله كتاب‌های پر فروش نیویورك تایمز بود و با گذر حدودا هشت سال از چاپ اول آن همچنان مورد استقبال واقع می‌شود و در ویترین كتابفروشی‌ها و بساط دست‌فروش‌های راسته انقلاب خودنمایی می‌كند.
نقد و نظری درباره‌ی رمان «یک پرونده کهنه»
نوشته‌ی رضا جولایی
آرمیتا برجی
کتاب درباره‌ی بررسی و چگونگی ترور و قتل محمد مسعود ( نویسنده و روزنامه‌نگار دوره‌ی پهلوی دوم) است اما موضوع اصلی کتاب محمد مسعود نیست.
نویسنده در این کتاب بیشتر به روابط انسان‌ها، آرمانگرایی‌های افراد، ناکامی‌ها و سرگشتگی‌هایشان، آوارگی‌ها، عشق‌ها، وفاداری‌ها و خیانت‌ها، کشمکش‌ها و اضطراب‌های درونی اشخاص داستان می‌پردازد.
از «جان چیور» بايد ترسيد
نيلوفر صادقي
جان چيور زمانه خود را خوب مي‌شناسد، همه چيز دگرگون شده و ادبيات هم از دگرگوني بي‌نصيب نمانده. رويدادها ديگر آنقدر اهميت ندارند و ذهن و روان شخصيت‌ها و واكنش دروني آنها به پيشامدهاي اطراف‌شان است كه مهم و جالب توجه شده. باورپذيري و قطعيت هم جايگاه خود را از دست داده‌اند. زمان ترديد است و اضطراب و شك به خود و زمين و آسمان. جان چيور و كيفيت آهنگين و غنايي نوشتارش را نبايد دست‌كم گرفت.
بورسا، فریادی از بطن لهستان...
نوشته‌ی «مهدی مرادی»
"کشتن عمه خانم"، یکٓه رمان آندری بورسا، نویسنده قرن بیستمی لهستان است که با روایتی هولناک و نگرشی هنجارشکن پا در ورطه‌ی پرهیاهوی خسران آدمی می‌گذارد و به شیواترین شکل ممکن در عین لفافه‌گویی، بشریت انسانی - و چه بهتر که به صراحت گفته‌شود "غیرانسانی" - را به نقد می‌کشد. بورسا حاکمیتی را به تصویر می‌کشد که در دهه‌های میانی قرن بیستم بسیاری از سرزمین‌های جهان را به طلسم افیونی خود گرفتار ساخته است و این حاکمیت بیش از آنکه تلاطمی سیاسی باشد، آسیبی‌ست انسانی و بشری؛ از درون و بطن آدمی در راستای زیست اجتماعی بشر. در بحرانی که عقیده "زیست طلبی" خود برهانی ست برای بطلان کشیدن حق زیست دیگران. در آن دم که انسان - و چه بسا انسان جمعی و بشریت - به باوری می‌رسد که سلب حق زیست جمعی معیاری ست بر تداوم زیست شخصی.
مرگ و کشتار که فعلی منحوس و آسیب‌رسان است گاه به مناسبه‌های اجتماعی در جایگاه لزوم قرار می‌گیرد، بدان سان که بشریت به نقطه‌ای می‌رسد که در آن لزوم استمرار فردگرایی خود حقی‌ست در قبال نابودی اجتماع. این دم است که سوالی اساسی به پرسش می‌نشیند: شورِ ویران راهی برای آبادانی بوده؟!
بررسی و تحلیل اسطوره‌ی پیکرگردانی در رمان «بیوه‌کشی»
• دکتر هدی عرب‌زاده (عضو هیات علمی دانشگاه ولایت ایرانشهر)
• مهرآسا رحمانی (کارشناس ارشد زبان و ادبیات فارسی)
ارائه شده در مجموعه مقالات همایش ادبیات فارسی معاصر (ایرانشهر- استان سیستان و بلوچستان)
نوشته‌ی: فرناز کافی
تنها خوانندگان نیستند که از نقد ادبی بهره می‌برند؛ بلکه آفرینندگان آثار ادبی نیز نیازمند راهنمایی‌های منتقدان هستند.
در این نوشتار ماندگارترین و بلندترین رمان ادبیات ایران از دوران مشروطیت تا اکنون، کلیدر، برای مقایسه با شایسته‌ترین و جدیدترین رمان ادبیات فارسی، خاما، انتخاب شده است و دلیل این انتخاب وجود نقاط مشترکی بین آن دو است.
با هم بخوانیم.
آرش غلامحسینی
«نفرت‌بازی» رمانی است در ژانر عاشقانه که البته فراتر از یک داستان ساده‌ی دلباختگی است.
جاشوا تمپلمن و لوسی هاتن که هر کدام دستیار اجرایی یکی از دو مدیرعامل شرکت انتشاراتی بکسلی و گیمن هستند، قطب‌های متضاد هم‌اند؛ لوسی زن ریزاندام تودل‌برو و مهربانی است که در شرکت همه او را دوست دارند، جاشوا غولی است با ۲متر قد و چهره‌ای عبوس و اخلاقی تند. حتا لباس پوشیدن‌شان نیز متضاد است، لوسی بی‌نظم و ترتیب و جاشوا منظم و اتوکشیده‌است.
دکتر پیمان نواب
«نشر آموت» موسسه‌ای فرهنگی است که پرداختن به عملکرد و تأثیراتش، گستره‌ای فراتر از انتشار ِساده‌ی کتاب و رساندنِ آن به دست مخاطب را در بر می‌گیرد. اگر انتشار ِ کتاب و توزیع آن را تنها عملی فیزیکی محسوب کنید که بسیاری از ناشران نیز اینگونه می‌اندیشند، کتاب‌تان که منتشر شد و به بازار آمد کار انجام شده است؛ کالایی‌ست که باید بر روی بهتر فروختنش متمرکز شوید و اگر جنس‌تان خوب و باب طبعِ مشتری نبود باید در بهترین حالت، کیفیت را مرغوب‌تر کنید. قوانینِ خرید و فروش هم که معلوم است، کالایی تولید کرده‌اید که قیمت ِآن مشخص است، مشتری هم اگر تمایل داشته باشد آن را خواهد خرید و اگر هم نه، باید بداند که ایستادن ِ بیجا مانعِ کسب است. امّا فرض کنید که این ذهنیتِ کالا محور نسبت به کتاب و مخاطب، هردو، را کنار بگذارید و انتشار کتاب و رساندن کتاب به دست مخاطب را پروسه‌ای فرهنگی با محوریت ِ انسان، قلمداد کنید که قرار است طی آن منبعی جان‌آفرین و فرهنگی در اختیار جان‌هایی مشتاق قرار گیرد. در این صورت دیگر نه تنها کیفیت آن منبع، بلکه نحوه‌ی ارتباط با آن جانها و راه‌اندازی پروژه‌ای تعاملی میان انسان_انسان و جایگزینی رابطه‌ی "فروشنده_کالا_مشتری" با تعامل "انسان_منبع فرهنگی_انسان" ، نیز برایتان اهمیتی ویژه می‌یابد. اگر معتقد به دیدگاه اول باشید و بر اساس آن عمل کنید، ناشری خواهید بود که خدمت فرهنگی‌اش به محتویات کتابش، آن هم اگر در خور باشد، منحصر خواهد شد اما اگر نقطه‌نظر دوم را برگزینید و به آن التزام عملی هم بورزید به زعم نویسنده‌ی این سطور، انتشاراتِ شما نام ِ مؤسسه‌ی فرهنگی را یدک خواهد کشید.
با تعریف ِارائه شده‌ی فوق و انطباق ِآن بر عملکرد ده ساله‌ی نشر آموت، اکنون می.توان از «موسسه‌ی فرهنگی آموت» سخن گفت و تعدادی از ویژگی‌های آن را بر شمرد:
