اخبار

#خاموشان به یکی دو شهر اول که رفت، #گلاره_جباری جان از #نشر_چشمه زنگ زد که «دوست داری به چشمه‌ی رشت و چشمه‌ی البرز و چشمه‌ی بابل بروی؟» گفتم «با افتخار.»
بعد هم #علی_رستگاری جان زنگ زد و سر به سرم گذاشت و گفتم «با کله.»
بعد هم جناب قربان‌زاده از #چشمه_ی_رشت زنگ زد و شد آنی که دوست داشتم.
همه‌ی هراسم این بود خستگی راه و نبودن منتقد، دیدار چشمه‌ی رشت را کدام سو خواهد برد؟

وارد #تبریز که می‌شوی انگار کن به مملکت دیگری پا گذاشتی. خیابان‌های تمیز. درخت‌های بانشاط. مردم مدرن و امروزی. دریغ از اینکه یک گدا ببینی. و البته مراقبت‌شان از میراث #خاموشان.
هنوز خیابان‌های‌شان را به نام قدیم بر زبان می‌آورند و جز آبرسان و شهناز و ... نمی‌شناسند.
و البته برای من #کتابفروش، فارغ از نویسنده بودن، مردم تبریز کتابخوان‌ترین مردم ایران هستند؛ در کنار شیراز و رشت. و در تمام #نمایشگاه_کتاب_استانی که آن سال‌های دور می‌رفتم، رتبه‌ی اول هرسال
اما کتاب کاف:

این عکس را همین الان گرفتم؛ وقت خداحافظی با #تبریز و راه‌افتادن سمت #رشت.
همیشه اولین عکس‌های کتاب‌هایم را در زادگاهم و الموت می‌گرفتم و به وقت #خاموشان، اولین عکس‌ها در #گیلان گرفته شدند

دعوت‌اید به
رونمایی و جشن امضای کتاب «خاموشان» با حضور «یوسف علیخانی»
سه‌شنبه، ۲۱ مردادماه، ساعت ۱۹، کتابفروشی‌ چشمه‌ی رشت

با حضور یوسف علیخانی 

زمان: دوشنبه، بیستم مردادماه ۱۴۰۴، ساعت ۱۸
مکان: تبریز، آبرسان، روبروی اداره فرهنگ و ارشاد، کتاب کاف

چنین وقت‌هایی سعی می‌کنم خیلی فکر نکنم. خیلی دو دو تا چهارتا نکنم و فقط در تاریکی راه بروم؛ کی می‌داند تاریکی، روشنایی نیست؟
و یاد گرفتم خیلی به نتیجه‌اش نگاه نکنم؛ که البته همیشه راضی بودم.

عجیب نیست که این سفرها هم مثل داستان‌های خاموشان شده‌اند؟ یکی در حد طرح و یکی خوب و یکی ویژه و یکی باورنکردنی.
اما آیا می‌توان منکر لذت آن آیین باشکوه پیشانوشتن و نوشتن و بعد انتظار کشیدن برای صبح شد؟ تا یکی بیدار شود و بگویی: بخوان! نوشتم.
ممکن است این نوشته را یکی بخواند و بگوید خوب بود و دیگری بگوید مزخرف‌ترین.
اما مهم آن راه بود و هست.

این پیام یکی از همکاران کتابفروش است.
کاش می‌دانستند چه ذوقی کردم برای دیدن پیام‌شان
و رفتم به سال ۱۳۸۶ که برای تهیه گزارش به شهر زیبا و جادویی و افسانه‌ای‌شان رفته بودم.

این چند خط را یک #کتابفروش در #بجنورد نوشته.
برایم دقیقا یادآور نقشه‌ی راه #مینی_مالیست_ها ‌ست در #داستان که می‌گویند: کم زیاد است.

خوشحالم #کتابفروشی های‌مان #کتابخوان هستند

اراده کند، می‌روم برای دیدن‌اش؛ هم دیدن خودش و هم رفقای کتابخوان و هم دورهمی #خاموشان

از صبح حال غریبی دارم.
#کرمان برایم با #سیدمحسن_بنی_فاطمه خانه شد. از سال ۱۳۷۹ با هم حرف زده بودیم تا وقتی سال ۱۳۸۰ آمد به روزنامه و بغلش کردم. بعد هم با هم مجله ادبی قابیل را زنده نگاه داشتیم و همیشه با حال خوبی به رفقای داستان‌نویس کرمانی نگاه می‌کردم تا سال ۱۳۸۶ که #اژدهاکشان منتشر شده بود و به لطف آسیدمحسن دعوت شدم به کرمان و آمد به استقبال. و من کرمانی دیدم هم‌تای بهشت.